T R I O R A
Zomer 2015
Ooit zag ik een foto van Triora, van bovenaf genomen. Een stadje op een bergtop in een landschap van beboste bergruggen. Het leek er helemaal alleen te liggen, diep in de Ligurische Alpen. Triora staat bekend als ‘heksenstadje’ maar is ook befaamd om haar schoonheid. Dus ja, daar moest ik naartoe. De tocht erheen liep wel bijna fataal af…..

Met vriendin Marianne vertrekken we vanuit Taggia, dat landinwaarts ligt achter de badplaats Arma di Taggia. We hoeven alleen maar de provinciale weg te volgen richting de bergen en dan komen we er vanzelf, wordt ons gezegd.Het is prachtig weer. Voordat de klim naar boven begint, stop ik nog even om een foto van Montealto Ligure te maken, dat rechts van de SP51 ligt. Die weg wordt allengs smaller en bochtiger. Maar het oude koekblik houdt zich prima. Als een gems huppelt hij de berg op.

Tegenligger
Er volgen een paar flinke bochten, behoorlijk steil, dus ik geef flink gas. En dan gebeurt het. Ineens is ie er. Een grote witte vrachtwagen die in volle vaart naar beneden komt denderen. Om een frontale botsing te vermijden, gooi ik in een reflex het stuur om, zo ver mogelijk naar de vangrail.
Zowel de vrachtwagen als ik remmen uit alle macht. De vrachtwagen schuurt langs de linkerkant van mijn auto en komt tegen mijn linkerportier tot stilstand.Omdat ik niet kan uitstappen omdat die auto tegen mijn portier aan staat, rijd ik een stukje door en zet de wagen in een inham. Trillend stappen we uit. We zien dat de chauffeurs van de vrachtwagen ook zijn uitgestapt, ze vouwen hun handen samen als in gebed en maken gebaren naar de hemel. Ook zij zijn blijkbaar erg geschrokken.
Door de schrik en het natrillen, kom ik niet op het idee om het nummerbord van de vrachtwagen op te schrijven. Even later rijden we met de enigszins gehavende auto verder. Marianne en ik zullen de hele dag met een knoop in onze maag blijven rondlopen door het besef op het nippertje aan de dood ontsnapt te zijn. Bibberig rijd ik naar Triora.

Heksen
Triora staat bekend om haar vele heksenprocessen. Menige vrouw eindigde hier op de brandstapel. Pest-epidemieën, vee-sterfte, mislukte oogsten en zelfs kindersterfte, bepaalde vrouwen kregen er de schuld van, ze werden beschuldigd van ‘hekserij’. Na een oneerlijk proces stierf de arme vrouw op de brandstapel met het gejoel van haar mede-dorpsbewoners in de oren.
Gelukkig raakte deze wrede volksgerichten in de Renaissance in onbruik. Naarmate de wetenschap zich meer ontwikkelde, begreep men dat andere boosdoeners ziektes en dood veroorzaakten .
Tegenwoordig buit Triora haar heksen-geschiedenis handig commerciëel uit. De streghe zijn het handelsmerk van menige winkel of horeca-gelegenheid. Ook is er één keer per jaar een heksenfestival, in augustus. Ook het Amerikaanse halloween wordt aangegrepen om een avond ouderwets te griezelen.

Historisch Centrum
Het historische centrum van Triora is klein. Er is één smalle straat, die door het dorp loopt. Rechts en links daarvan liggen winkeltjes en een café met een leuk terras op een binnenplaats. Hier gaan we koffie drinken. Rechts is een hek met een uitzicht over het dal. Onder en boven zie ik huizen die tegen de heuvel liggen aangebouwd.
Als we verder het centrum inlopen komen we op een plek onder eeuwenoude gewelven die bekend staat als de ontmoetingsplaats van de streghe.
Triora telt nogal wat kerken. Op een plein in het historisch centrum staat de Nostra Signora Assunta. We worden er heengetrokken door gezang. Als we binnen kijken is er een koor aan het oefenen. We gaan nog even op een terrasje zitten om van het gezang te kunnen genieten.

Romeinen
De oorsprong van Triora ligt vermoedelijk in de Romeinse tijd. De zgn. Berg-liguriërs zouden zich hier hebben verschanst om aan de Romeinse overheersing te ontsnappen. Triora werd door de eeuwen heen een steeds moeilijker in te nemen vesting. In de middeleeuwen kreeg het een muur en verdedigingstorens. Zelfs de vechtjassen uit het leger van Karel V liepen zich op het plaatsje stuk.
Ook het wapen van Triora verwijst naar de Romeinse tijd. Er is een hond met drie koppen in te zien. De koppen hebben de bek wijd open. Volgens een legende staan deze bekken symbool voor de gulzigheid van drie Romeinse centurions, Tages, Pompeius en Cerio, die deserteerden en dood en verderf zaaiden. Ze zouden in het dal van de rivier de Argentina drie plaatsen hebben gesticht: Taggia, Pompeiana en Ceriana.

Molini di Triora
Molini di Triora ligt aan een klein meer. Het wordt voor het eerst genoemd in de middeleeuwen. Het plaatsje dankt haar naam aan de 23 molens die hier ooit stonden. Molens die graan en kastanjes tot meel maalden. Tegenwoordig profileert ook deze plaats zich als ‘heksenstadje’. Op een hoek is een winkeltje dat behalve de specialiteiten van de streek ook allerlei geheimzinnige kruiden verkoopt en waar je je hand kunt laten lezen door de mevrouw die in de winkel staat en die zich trots ‘heks’ noemt.
Ik koop alleen een boek over Ligurië, achteraf heb ik er spijt van dat ik m’n hand niet heb laten lezen. Wie weet waar ze mee aangekomen was, dat had een mooi verhaal kunnen opleveren.

Missionaris in China
Molini di Triora heeft zowaar een heilige voortgebracht en daar zijn ze trots op. Als ik met een meneer in gesprek raak, is dat het eerste waarover hij begint. Ik ga toch wel even in de San Lorenzo kerk kijken en in het geboortehuis van de heilige Giovanni Lantrua? Afgelopen voorjaar is zijn lichaam vanuit Rome naar Molini getransporteerd zodat hij in zijn geboortegrond kon worden herbegraven.
Lantrua werd in 1760 geboren in Molini di Triora. Hij werd missionaris in China. Daar liep het slecht met hem af. De Chinese autoriteiten hadden weinig op met missionarissen en toen een buurman hem aangaf wegens de overlast van zijn geiten werd dat aangegrepen om hem te veroordelen. Hij werd op een kruis vastgebonden en gewurgd.
De San Lorenzo is geen mooie kerk. Hij ligt aan een smal oplopend straatje. We lopen even langs het lichaam van San Giovanni dat verzilverd in een glazen kist ligt. Ik weet niet of ik hier met een mummie te maken heb, waar een laagje zilver overheen is aangebracht, of dat het gewoon een beeld is en het lichaam inderdaad in de aarde van Molini is begraven. Het ziet er eng uit, net alsof het een verzilverd lijk is.

Tweede Wereldoorlog
Zowel Triora als Molini di Triora hebben erg onder de Tweede Wereldoorlog geleden. De Duitsers doen hier verscheidene invallen omdat zich in dit gebied nogal wat partizanen verbergen. Dat brengt de Duitsers tot razernij. Beide dorpen kreperen onder de represaille-maatregelen van de SS. Inwoners worden tegen de muur gezet en zonder pardon geëxecuteerd. Op 2 en 3 juli 1944 valt een regiment SS-ers Triora binnen en gaat als beesten te keer. Tenslotte steken ze het stadje in brand. Het zal jaren duren voordat de plaats zich van deze klap herstelt.

Tweede huisje
Terwijl de kust in de afgelopen decennia steeds verder werd volgebouwd vond hier in het binnenland een sterke ontvolking plaats. Veel huizen staan leeg en zijn voor een prikkie te koop. Overal in de dorpen kom je hier Britten, Duitsers, Nederlanders of Scandinaviërs tegen. Volgens een vriendin van mij die dit gebied goed kent, hebben sommige Westeuropeanen een tweede huis in gehuchten die zo diep in de bergen liggen, nog voorbij Triora, dat ze zich ’s zomers hooguit één keer per week naar beneden wagen om boodschappen te doen. Niet gewend als ze zijn aan de wegen die naar de grotere plaatsen als Badalucco leiden. Ik kan me daar nu alles bij voorstellen.

Triora