P O - D E L T A
voorjaar 2013
Ooit had de Po-delta een slechte naam. ’t Water van de Po was vervuild en tastte het landschap aan. Enkele tientallen jaren later staat het gebied op de werelderfgoedlijst van Unesco met de volgende karakterisering: “De Po-delta laat een landschap zien waarin zowel het cultureel erfgoed van de streek als de originele natuurlijke omgeving in perfecte harmonie samen gaan.”
Om het zelf allemaal eens goed te bekijken, rijd ik op een morgen over de smalle kleine weggetjes van de delta, tussen de populieren en de gele bermen vol boterbloemen. Tussen de bomen door strekken zich de eindeloze vlaktes van de delta uit. Groen vruchtbaar land, afgewisseld met water. De ‘valli’ noemen de Italianen dat, watervlaktes afgewisseld door rietlanden, en dijken waarover fietsers zich bewegen, want ook dat is het: een geweldig fiets-gebied met veel fietsroutes.

Comacchio
Mijn eerste doel is Comacchio, een stadje dat een tiental kilometer van de Adriatische Zee af ligt in een gebied vol lagunes. Je zou het een klein-Venetië kunnen noemen door zijn ‘canali’, zijn monumenten en de lage gekleurde huisjes langs de kanalen. Een opvallend monument is de Trepponti op de plaats waar schepen vroeger de stad binnenkwamen. De brug met vijf trappen is in de 17e eeuw gebouwd en verbindt vijf waterwegen of ‘canali’ met elkaar. Alle handelswaar die de stad binnenkwam, werd op de brug gecontroleerd. Na een cappuccino stap ik de auto weer in en rijd naar de Abbazia van Pomposa.

Pomposa
De klokkentoren van de abdij van Pomposa is al van een afstand te zien. De ‘abbazia’ is een magische plek. Vanaf de 6e, 7e eeuw staat hier al een kerk, toen op een eiland omringd door water. De klokkentoren is in 1063 gebouwd. Opvallend aan de toren zijn de vensters waarvan er onderaan maar één is en die naar boven toe in aantal toenemen. Al jaren gaat het verhaal dat monnik Guido d’Arezzo hier de toonladder zou hebben uitgevonden door de verschillende fluittonen van de wind door de vensters. Er wordt lacherig over gedaan als ik het nog eens nacheck bij het personeel, dus het zal wel een mooie legende zijn. Wel echt zijn de fresco’s in de kerk. In prachtige kleuren geven ze scènes uit het Oude en het Nieuwe Testament weer.

‘bandiere rosse’
Tijd voor een broodje. Daarvoor rijd ik naar Codigoro, een dorp waar de Po van Volano doorheen stroomt. Op een terras dat uit twee tafeltjes bestaat, kom ik in gesprek met een man die aan het andere tafeltje zit. Het gaat over de politiek. Enkele oude mannen die er ook rondhangen luisteren met een half oor mee. Net als ik wegga, heffen ze een socialistisch strijdlied aan over de ‘bandiere rosse’ (rode vlaggen) terwijl ze met de armen om elkaar schouders staan. Het zal hun tijd wel duren.

Kastelen
Ik rijd naar het noorden van de delta, naar het kasteel van Mesola. Het was het zomerverblijf van de familie d’Este, ooit heren van Ferrara. Het ligt precies tussen de Po en de Adriatische Zee in. Bij Voghera is een ander ‘buitenhuis’ van de Este’s: Belriguardo, een immens paleis, waar de Este’s destijds door heel Europa om benijd werden.

Stranden
Gewoon luieren kan hier ook. De delta heeft prachtige stranden met veel kampeermogelijkheden. En het achterland is nog ongerept wat je van veel andere plaatsen aan de Adriatische Zee niet kunt zeggen. Ook kun je hier hele aardige huisjes huren, soms vlakbij het strand. Het Lido degli Estensi en het Lido di Spina zijn uiterst trendy en trekken veel jonge mensen.

Dieren
De Po-delta is ook een gebied vol dieren. Vogelaars kunnen hier volledig aan hun trekken komen. Het gebied staat bekend als broedplaats voor vele soorten vogels. Sportvissen is hier ook heel populair. Als je in de omgeving van Volano komt, zie je de bijzondere fuiken staan. Men vist hier op een heel andere manier dan in Nederland. Dan zijn er de excursies naar het wild. Met name in het bos bij Mesola, waar veel herten zitten.

Mysterieus
De Po-delta is kortom een ideaal vakantiegebied. Het combineert het mysterieuze landschap van lagunes en waterpartijen met oude stadjes en schitterende kastelen.

Po-delta