Mondovi
voorjaar 2015
De hele zondag toer ik door Piemonte. Over een kronkelige weg die me door een heuvellandschap vol wijngaarden leidt. Aan het eind van de ochtend rijd ik over de Ponte della Madonnina Mondovi binnen. De stad is tegen de Monte Regale aangebouwd en kent een boven- en een benedenstad, verbonden door een kabeltreintje.
Ik parkeer mijn auto en wandel het centrum in. Ik loop door winkelstraten en langs terrassen. De barokke San Pietro kerk siert de gelijknamige piazza. En dan sta ik opeens voor de funicolare. Een gebouw van waaruit een kabeltreintje je naar boven, naar de bovenstad, brengt.

Kabeltreintje
De kaartverkoop is geautomatiseerd, maar de hele zondag staat er een vriendelijke ambtenaar naast het apparaat om hulpeloze oudjes te helpen, die de kaartjesautomaat nauwelijks durven aan te raken.
Ik geniet van het tochtje naar boven. Wijds is het uitzicht over het dal waar het riviertje de Ellero doorheen stroomt. Boven sta ik meteen op de indrukwekkende piazza, duidelijk het hart van de stad.
Een kerk, zuilengangen, oude imponerende gebouwen, ze liggen allemaal rondom het wat lager gelegen plein. Mondovi lijkt nog niet door toeristen overstroomd te worden. Ze zijn er overigens wel en strijken onmiddellijk neer op de paar terrassen die in de zon liggen.

Zondagmiddaglunch
Mijn maag knort. Ik vraag aan een man die voorbij loopt waar je hier de zondagmiddaglunch gebruikt als je buiten de deur wilt eten. Hij wijst naar een plek onder de portici. De zaak die hij me aanwijst, ziet er op het eerste gezicht niet erg aantrekkelijk uit. Het is een trattoria in een donker stuk van de portici, je kunt er niet naar binnen kijken want de ramen zitten potdicht met vitrage. Maar het geluid dat ik van binnen hoor opstijgen, klinkt wel goed, getinkel van bestek, stemmen en gelach. Ik doe de deur open en stap een bomvol eethuis binnen. Lange tafels vol glimmend rode gezichten, hele families aan de zondagmiddaglunch.
Een mevrouw stapt op me af: “Wat kan ik voor u doen?” “Heeft u een tafel voor één persoon?”, vraag ik een beetje onzeker, het is hier zo druk. Maar ze zegt met een brede glimlach: “Natuurlijk heb ik een tafel voor u, kom maar mee.” Ik beland in een achterzaal waar ook mensen zitten te eten. Ik krijg de kaart die ik ‘ns rustig ga bestuderen.

Toilet
Op mijn weg naar achteren valt me op dat midden in de zaak een lange rij staat. Langzaam schuift die op, een kleine ruimte binnen. Daar blijkt zich de enige toilet te bevinden. Ik ben werkelijk stomverbaasd. Een toilet midden in het restaurant. En niemand kijkt ervan op, geanimeerd pratend wacht men op zijn beurt.
Ondertussen geniet ik van de prima keuken. Om de beurt staan de man, de vrouw of de dochter aan m’n tafeltje om te vragen of het allemaal wel lekker is. De espresso krijg ik, zoals zo vaak, aangeboden. Tevreden verlaat ik de zaak.

Geschiedenis van oorlogen
Mondovi dankt zijn bestaan aan de vele oorlogen die hier gevoerd zijn. De stad werd in 1198 gesticht op een moment dat het strijdgewoel even verstomde. De overlevenden van de met de grond gelijk gemaakte stad Bredolo stichtten op de Monte Regale een nieuwe stad.
Lekker hoog, dan konden ze de vijand tenminste zien aankomen. Maar de rust zou niet lang duren. In 1200 bestormden manschappen van de bisschop van Asti en de markies van Ceva Mondovi. Hoewel er veel schade was, hield de comune toch stand. Zestig jaar later stond Karel I van Anjou voor de deur. Ook hij bezette het stadje maar niet voor lang want de bisschop van Asti veroverde het terug.
Hoewel deze oorlogen en bezettingen nog een paar honderd jaar doorgingen en Mondovi dan weer in handen was van de Visconti’s en dan weer van het huis van Savoie, groeide het stadje gestaag door. In de zestiende eeuw was het de grootste stad van Piemonte.

Authentiek
Ik besluit Mondovi enigszins oppervlakkig te gaan bekijken, ik heb alleen de middag. Ik sta op de Piazza Maggiore. Ik sla één van de zijstraten in en loop richting de stadsmuren. Het valt me op dat de huizen er hier ronduit grauw en verveloos uitzien. Het versterkt wel het gevoel van authenticiteit. Ik loop door straatjes waaraan al eeuwenlang niets is gebeurd. Het is er stil, een beetje geheimzinnig. Aan de buitenkant van de bovenstad stuit ik op de stadsmuren en een enkele verdedigingstoren.

Fresco’s
Zoals overal in Italië telt ook Mondovi veel kerken, enkele met mooie fresco’s zoals de gotische frescocyclus in de Santa Croce kapel. In de kapel San Borgato delle Forche hangen aardige schilderijen uit de gotiek.
Hoofdkerk is natuurlijk de kathedraal San Donato op de Piazza Maggiore. Als ik binnen een kijkje wil gaan nemen, blijkt ie op slot.

Synagoge
Aan de Via Vico ligt een synagoge. Je moet het weten want aan de buitenkant ontbreken herkenningstekens. Ooit had Mondovi een joodse gemeenschap die in een ghetto in het centrum woonde. Maar inmiddels is daarvan niets meer over. De synagoge is in 1990 helemaal gerestaureerd, maar er worden geen diensten meer gehouden.
Inmiddels is de middag gevorderd. Ik loop terug naar de funicolare. Op weg naar beneden geniet ik weer van het uitzicht over het dal. Van hieruit hebben de inwoners van Mondovi heel wat keren een leger op zich af zien komen.

Autopech
Even later rijd ik de brug weer over, de stad uit. Ik zit nog maar nauwelijks op de provinciale weg of de auto slaat af en ik krijg hem met geen mogelijkheid meer aan de praat. Ik stap uit en open de motorkap. Niet dat ik enig verstand heb van de ingewanden van de auto maar nu ziet iedereen tenminste dat ik autopech heb. Misschien komt er hulp.
En ja hoor daar stopt een auto. Twee mannen komen eruit en lopen grinnikend op me toe. Of ze me kunnen helpen. En of! Ik laat ze zien dat de auto niet meer start. Peinzend bestuderen ze de motor, ik krijg niet het idee dat ze er veel verstand van hebben. Dan stapt één van de twee naar zijn auto en komt terug met een touw en een trekhaak.
Ze weten een garage, van een vriend, die zal mij op zondag wel willen helpen. Ze maken mijn auto aan hun auto vast. Ik ga achter het stuur zitten, zet ‘m in z’n twee en terwijl de Italianen voorzichtig optrekken, start mijn auto opeens. Ik toeter. Ze stoppen. Hij doet het weer! roep ik opgelucht. Misschien toch een kwestie van de accu?
Ik bedank ze hartelijk. Dankzij hen voelde ik me niet aan de goden overgeleverd. Vrolijk ronken mijn peugeotje en ik even later weer over de Piemontese provinciewegen.

Mondovi