Naar Italië.
Kun je je iets heerlijkers voorstellen?
Nee, natuurlijk. Maar waarom gaan zoveel mensen altijd naar dezelfde plaatsen? Natuurlijk is Toscane prachtig en is Rome adembenemend. Maar Italië heeft nog zoveel meer te bieden.
Daar wil ik u, met deze website, graag op wijzen. Op de minder bekende plekken in Italië, waar je als Italië-liefhebber beslist geweest moet zijn.
En wie ben ik?
Ik ben Ineke Spoorenberg, afgestudeerd in Italiaans en jarenlang redacteur bij het NOS-journaal (specialisatie Italië).
Ik toer mijn hele leven al in een oud autootje rond in Italië en heb op mijn reizen veel van het land gezien. Een paar jaar geleden heb ik de afstand Bussum-Rome zelfs te voet afgelegd. Dan krijg je Italië weer van een heel andere kant te zien.
Ik zou zeggen: houd deze website in de gaten, raadpleeg hem als u binnenkort naar het zuiden afzakt.
MISSCHIEN BRENG IK U OP EEN IDEE.
Regelmatig een nieuw verhaal!
B O S S O L A S C O A L B A C A S T E L V I T T O R I O
Voorjaar 2017
Bossolasco ligt hoog op een bergrug in de Alta Langhe. In zijn één rijd ik door stijl oplopende straatjes omhoog. Helemaal boven ligt de piazza, op 800 meter hoogte. Het is voorjaar en langs de randen van het plein ligt nog sneeuw.
Het is een heldere dag en dat betekent een mooi uitzicht op de Alpen. De besneeuwde bergtoppen steken scherp af tegen de felblauwe hemel.
Nadat ik uitgebreid heb staan te genieten van het uitzicht, valt mijn oog op het kerkje dat het plein domineert. Het is de San Giovanni Battista. In de archieven wordt de kerk al in 1327 genoemd, maar sindsdien is er veel aan verbouwd.
Als ik ’s avonds mijn intrek heb genomen in Hotel Bellavista, dat er pal tegenover ligt, hang ik veel uit het raam om foto’s te maken. De kerk baadt nu in het warme licht van enkele spots, de pseudo-romaanse arcades bij de ingang zien er uitnodigend uit.
Voorjaar 2016
Zaterdag is het markt in Alba. Ik vertrek al vroeg uit mijn hotel in Bossolasco. De rit naar Alba is een feest. De weg slingert door heuvels, die overdekt zijn met pril groen en uitbundig bloeiende boompjes. Op een driesprong zie ik een café, een ideale plek voor koffie. Boeren lopen er in en uit. Ik nestel me met mijn cappuccino op het terras dat uitzicht biedt over het zonnige landschap. Dit is genieten, met moeite maak ik me los van dit heerlijke plekje.
Ook Alba oogt feestelijk. Ik raak er gemakkelijk mijn auto kwijt en kom als vanzelf op een groot plein terecht. De terrassen zitten vol. Door de hoofdstraat, die op het plein uitkomt, loopt een keten van marktstalletjes. Hebberig stort ik me op de waren. De straat heeft ook veel leuke winkels, ik kan m’n hart ophalen.
Zomer 2015
Een groepje oude mannen zit op het dorpsplein van Castel Vittorio. Ze becommentariëren de toeristen die het plein oversteken en via de oplopende steegjes verder naar boven lopen. Het plein ligt ingeklemd tussen de van alle zijden oprijzende oude huizen.
“Ze vinden het hier bijzonder” grinnikt één van de mannen als hij een Noordeuropese vrouw in een zwierige jurk foto’s ziet maken. “Maar dit is toch ook een heel mooi stadje” zeg ik. Hij haalt zijn schouders op. “Ik ben hier geboren”, alsof hij wil zeggen: “Ik weet niet beter.”
“Is het erg veranderd?’ vraag ik hem. “Ja” dat toch wel. “De jongeren zijn bijna allemaal weg” vertelt hij. “Naar Genua, naar Turijn, naar de steden. Er wonen hier bijna alleen nog maar oude mensen. De laatste jaren komen er wel steeds meer ouderen bij uit Duitsland en Skandinavië” vertelt hij. “Die kopen hier de leegstaande huizen.”